Tekst opublikowano dnia: 10/08/19.

Karol Chum

Przebudzenia

Na co mi otwartego życia skrzypiące drzwi

skoro wciąż pukam do nich?

Jak żebrak błagam o okruszek nieskończoności.

SpoglÄ…dam przez bramÄ™.

Jak ślepą wiarą upajam się ciszą ze stołu bogów.

Ponieważ nauczyłem się płakać,

kiedy czas nastał.

Nauczyłem się płakać,

kiedy świt łzy wylewał.

Tyle prostych rzeczy zalegało w mojej duszy

i one nie płakały.

Dlatego, że narodziłem się w deszczu

i moje życie spłonęło z deszczem.

Krople ześlizgują się po duszy,

płyną po sercu

i wciąż mam mokre oczy.

Kiedyś, kiedy dni maszerowały jeszcze do tyłu,

zadałem sobie pytanie:

Jak pachnie życie, kiedy rozkwita?

Pachnie papierowymi szeptami,

co powiewajÄ… na wietrze.

Pokolorowanymi w błękit niebios nieskończonych.

Papierowe szepty utopione w krwi.

I tylko historii zapach

suchych róż na wietrze

dziś wypełnia nim zwykłe rzeczy.

Powoli cisza tka sekundy...

Kiedy się kończy?

Kiedy barwy zmieniajÄ… ton kochania

w puste ściany sypialni,

na których spłonęły obrazy.

Ze słońcem w tle,

ikona morza – zdarta z białej powłoki

zawisła między podłogą a szafą.

Wiem, poddałem się życiu.

A teraz budzÄ™ siÄ™.

Widzę słońce za oknem.

Widzę szybę – niewidoczną powłokę.

Wystarczy wyciągnąć dłoń

i poczujÄ™ wiatr, co porankiem budzi miasto.

DziÅ› przebudzÄ™ siÄ™ pierwszy

by napisać „miłość".

Pierwsze słowo, którego nauczyłem się

po przebudzeniu.

Warszawa, 03.03.2016