Tekst opublikowano dnia: 12/14/19.

Karol Chum

Banalnie się powtarzam, jaki ty to jesteś...

Wstań! Bądź ze mną raz jeszcze,

Bądź mi brzaskiem i zmierzchem

I nie odchodź wraz z burzą i deszczem.

Jesteś ciszą, szelestem,

Echem — w leśnej orkiestrze,

Horyzontem dającym mi przestrzeń.

Jesteś Słońca zenitem,

Ziemią, gwiazdą, Księżycem,

Z kwiatostanów tej ziemi — poszyciem.

Jesteś ciepłem i dreszczem.

I sam nie wiem, czym jeszcze?

Dojrzałością w słonecznym agreście.

Deszczu śpiewem, wciąż niebem,

Które jest — samo z siebie

I spogląda zza chmur swym błękitem.

Ptaków trelem i krzykiem,

W leśnej ciszy — strumykiem

I w poezji ciemności — świetlikiem.

Jesteś drzewem...

To drzewo nas łączy ulewą,

Gdy mokliśmy gotowi w ukryciu.

Zawsze chciałbym wraz z tobą

Z drzewa zrywać ten owoc,

Co smakuje soczyście jak życie.

Dzięki twojej miłości

Smak poznałem godności,

Co się rodzi nadzieją o świcie.

I smak jeżyn z koszyka,

Ołtarz — w deszczu pomnikach,

Jasność tęczy, sens nieśmiertelnika.

Dziś — z rąk innych jem karmę

Dostarczoną ofiarnie.

Ty — zgadujesz, że było na marne.

Karmisz wierszem i mięsem,

Łapię kęsek za kęsem,

Jednak szepczę:

... wciąż jesteś mym sensem!

Menton, 05.10.2018