Tekst opublikowano dnia: 10/12/19.

Karol Chum

Odchodzi moje marzenie, odchodzi moje serce

(akrostych)

Odpływam łodzią na dalekie wody.

Dmie wiatr tęsknotą za niepoznanym.

Co mam i czego nie mam – nie wiem.

Holendrem nazywam swojÄ… Å‚ajbÄ™,

o której inni mówią: Zatonie!

Dnie i noce zlewają się w wieczność.

Zmęczyłem się, szukając swojego portu.

I nikt nie pozwala mi odpocząć.

Miałem ciebie – moje marzenie.

Oczy wpatrzone jak w malarskie dzieło.

Jasność latarni przed zgubą.

Esencję miłości i szczęścia...

Mogłem żyć spokojny i radosny

a cały świat był przede mną otwarty.

Rozumiem, że wszystko straciłem.

Zapomniał o mnie każdy człowiek.

Emocje opadły niczym żagle porwane.

Nic nie potrafi unieść je ku słońcu.

I kocham wciąż, i nie widzę nikogo.

Ech, jestem widmem na horyzoncie śmierci!

Odchodzę od zmysłów i sensu bycia.

Dla ciebie może nie ma to znaczenia...

Cóż mógłbym zrobić, aby to zmienić?

Holender jest tylko kruchÄ… Å‚upinÄ… orzecha.

Odpryskiem wojny, toczÄ…cej siÄ™ o ciebie.

Dumaniem na polu walki.

Zatonę na pewno, kiedy odpłynę w dal.

I nie pożegnam się ostatni raz.

Moje serce odchodzi, marzenie odchodzi.

Otoczony bałwanami jestem niczym duch.

Jak dalej mam żyć w tym niepoznanym lesie?

Energię swoją grzebać w ciemnych wodach?

Smutek łatać delikatnymi nićmi pająka?

Ech, ty już za mną nie zatęsknisz!

Ranię się o każdy dzień i każdą noc.

Całun opadł na mnie z niebios.

Epos miłości zdusił nas u brzegów raju.

Warszawa, 26.04.2016

℗ Opublikowano w książce "Siedemdziesiąt siedem".

☢wyk. Filip BOROWSKI